Over the Sun Poems

Δον Κιχώτης - Κώστας Ουράνης Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ' αλογό του το αχαμνό, του Θέρβαντες ο ήρωας περνάει, και πίσω του, το στωικό γαϊδούρι του καβάλα ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει. Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια και με τα μάτια εκστατικά, στο χέρι το κοντάρι, πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια... Στο πέρασμα του απ' τους πλατειούς του κόσμου δρόμους, όσοι τον συντυχαίνουν, για τρελό τον παίρνουν, τον κοιτάνε, τον δείχνει ο ένας του αλλουνού - κι ειρωνικά γελάνε Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί οι άνθρωποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε: οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθάνε!

Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων – Κ. Καρυωτάκης Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι, σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί, μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή. Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε. Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι, και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί, η Αθανασία τούς είναι χαρισμένη. Κανένας όμως δεν ανιστορεί και το έρεβος εσκέπασε βαρύ τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε. Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που’ ναι. Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι κι ωχροί, στην τραγική απάτη τους δομένοι πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί, παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή. Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε, νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί: «Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε «την έγραψε μιαν έτσι

Θα νικήσω - Ρόμπερτ Κρήλυ Θα νικήσω με τον τρόπο που πάντα κερδίζω έχοντας φύγει όταν έρθουν εκείνοι. Όταν κοιτάξουν, δεν θα δουν τίποτα από μένα και πού βρίσκομαι δεν θα γνωρίζουν. Αυτός, σκέφτηκα, είναι ο τρόπος μου και σωστός ή λάθος είναι δικός μου. Νεκρός όντας, λοιπόν, θα είμαι νικητής απόλυτος.