Over the Sun Poems

1984 - Tζορτζ Όργουελ [...] <<'Ακου. Όσο πιο πολλούς είχες, τόσο πιο πολύ σ' αγαπώ. Καταλαβαίνεις;>> <<Ναι, πολύ καλά>>. <<Μισώ την αγνότητα, μισώ την καλοσύνη. Δε θέλω να υπάρχει πουθενά καμία αρετή. Θέλω να είναι όλοι διεφθαρμένοι ως το κόκαλο>>. <<Τότε είμαι ό,τι πρέπει, αγάπη μου. Είμαι διεφθαρμένη ως το κόκαλο>>. <<Σ' αρέσει να το κάνεις; Δεν εννοώ με μένα, εννοώ την ίδια την πράξη.>> <<Τρελαίνομαι>>. Αυτό ήταν πάνω απ' όλα ό,τι ήθελε ν'ακούσει. Όχι απλώς και μόνο την αγάπη μ' ένα πρόσωπο, αλλά το ζωώδες ένστικτο, τον απλό αδιαφοροποίητο πόθο: αυτή ήταν η δύναμη που θα εξόντωνε το Κόμμα. Την έσφιξε πάνω στο χορτάρι ανάμεσα στους πεσμένους υάκινθους. Αυτή τη φορά δεν είχε καμιά δυσκολία. Όταν η ανάσα τους ξαναβρήκε τον κανονικό της ρυθμό, χώρισαν μέσα σε μιαν ηδονική κούραση. Ο ήλιος είχε γίνει πιο ζεστός. Νύσταζαν και οι δύο. Με το χέρι του έφτασε τη φόρμα της που είχε πετάξ

Για την επέτειο του θανάτου μου - Ουιλ. Στ. Μέργουιν Χρόνο το χρόνο φτάνει η μέρα Που οι τελευταίες φλόγες θα κυματίσουν προς τα μένα Και η σιωπή θα ξεκινήσει Ακούραστος ταξιδευτής Σαν την ακτίνα άφωτου αστεριού. Τότε δεν θ' ανταμώσω Πια τον εαυτό μου στη ζωή σαν ένα περίεργο ρούχο Ξαφνιασμένο με τη γη Και την αγάπη μιας γυναίκας Και των ανθρώπων την αθλιότητα Όπως σήμερα που γράφω έπειτα από τρεις μέρες βροχής Ακούγοντας το κουφαηδόνι και τη βροχή να σταματάει Και υποκλίνομαι χωρίς να ξέρω σε τι.