Οι άνθρωποι στα δέντρα - Χάνια Γιαναγκιχάρα

Οι άνθρωποι στα δέντρα - Χάνια Γιαναγκιχάρα

[...]

Όσο για μένα, δεν αισθανόμουν ότι ήμουν σε θέση να κρίνω την τελετή. Οπωσδήποτε ήταν μια έκπληξη, έως σοκ, δεν μπορώ όμως να αρνηθώ ότι με έκανε να αναθεωρήσω ορισμένες εικασίες που είχα ανέκαθεν για την παιδική ηλικία, και το σεξ γενικώς, και να δω ότι δεν υπήρχε μία και μοναδική σωστή στάση απέναντι σε κανένα από τα δύο. Αυτό ίσως ακούγεται πολύ αφελές, μάλλον όμως μέχρι τότε πίστευα ότι υπήρχαν μερικά απόλυτα στον κόσμο - ότι συγκεκριμένες συμπεριφορές ή πράξεις, όπως ο φόνος, ήταν εγγενώς λάθος, και άλλες εγγενώς σωστές. Όμως το διάστημα που πέρασα στο Ιβου'ίβου μού έμαθε ότι όλοι οι κανόνες και η ηθική είναι πολιτιστικώς σχετικοί. Και η αντίδραση της Έσμε μού έμαθε ότι ενώ ο πολιτιστικός σχετικισμός είναι μια ιδέα που εύκολα την επεξεργάζεσαι διανοητικά, δεν είναι, για πολλούς, και μια ιδέα που εύκολα τη θυμάσαι.

[...]

Είναι παράξενη αίσθηση να επανέρχομαι σε αυτή την αποκάλυψη στα εβδομήντα τέσσερά μου. Όταν είναι κανείς είκοσι πέντε χρόνων, τέτοιες ιδέες μπορούν να βιωθούν ακαδημαϊκά μονάχα. Η ηλικία, τότε, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει κατανοητό· είναι έγνοια των γέρων, και γέρος είναι οποιοσδήποτε είναι μεγαλύτερος σου. Είναι ένα θέμα άσχετο, ένα θέμα που φαίνεται σκέτη πλήξη, πολυτέλεια και καημός των αφελών και των αδύναμων και των μεμψίμοιρων. Καθώς πρώτα έγινα γηραιότερος και τώρα γέρος, ωστόσο, συλλογίζομαι τη μοίρα των ονειροβατών όλο και περισσότερο, και σηερα τη βλέπω πολύ ξεκάθαρα όπως είναι - μια κατάρα. Φτάνει μια στιγμή - για ένα, επήλθε ίσως λίγα χρόνια πριν - που, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις, περνάς από τη λαχτάρα για περισσότερη ζωή στη συμφιλίωση με την ιδέα του τέλους της. Συμβαίνει τόσο απότομα, που δεν μπορείς παρά να θυμάσαι τη στιγμή καθαυτή, κι ωστόσο τόσο μαλακά, που είναι λες και σου έρχεται σε όνειρο.

[...]

Αλλά μετά από πολλή σκέψη, επέλεξα να συμπεριλάβω αυτό το θραύσμα όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή το βρίσκω αξιοσημείωτο για τις αμήχανες εκφράσεις τρυφερότητας, για την ειλικρίνεια, για τις περήφανες εκφράσεις αγάπης και τις παραδοχές του λάθους του. Μας θυμίζει ότι η αγάπη, τουλάχιστον αυτή η αγνή αγάπη που τόσο λίγοι από μας θα παραδεχτούμε πως νιώθουμε, είναι ένα περίπλοκο, σκοτεινό, βίαιο πράγμα, μια συμφωνία στην οποία δεν μπαίνεις ελαφρά τη καρδία.

[...]

 

Αποσπάσματα από το "Οι άνθρωποι στα δέντρα" - Χάνια Γιαναγκιχάρα