Over the Sun Poems

Χάμπουργκερ - Όγκοστ Κλάινζαλερ Κοντεύουν να μοιάσουν με Βούδδες, Αυτοί οι γερο'παράλυτοι, Με το "χάμπουργκερμονάχα15σεντς Κιένακαλόγεύμα, μαζί". Βρίσκονται έξω στους δρόμους Σαν μυστικοί πράκτορες, Μικρό καπέλο και γραβάτα, Παρατηρώντας κάθε τι να πηγαίνει κατά διαόλου. Αχρηστεμένοι, νεκροί μέσα στα παντελόνια ... -"έπρεπε να 'βλεπες το Μαϊάμι πριν τον πόλεμο: ήταν παράδεισος. Μια λεμονιά σε κάθε αυλή."

'Το υπόγειο' - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Όταν τελείωσε η κρίση της κραιπάλης μου, ένιωσα μια φριχτή αηδία. Μ' έπιανε η μεταμέλεια, την έδιωχνα. Σιγά σιγά όμως, άρχισα να συνηθίζω, συνήθιζα σ' όλα, ή καλύτερα, υπέκυπτα και τα υπέφερα όλα: κατέφευγα δηλαδή σε ό,τι είναι "Ωραίο και Υψηλό", στα όνειρα μου, εννοείται. Ονειροπολούσα τρομερά˙ ονειροπολούσα τρεις μήνες αδιάκοπα, τρυπωμένος στη γωνιά μου, και πιστέψτε με παρακαλώ, τις στιγμές αυτές δεν έμοιαζα καθόλου με τον κύριο που έτρεμε όταν έβαζε στο γιακά του παλτού του τη γερμανική γούνα. Γινόμουν ξαφνικά ήρωας. [...] Με αγνόησαν όλοι, κι έμεινα εκεί τσακισμένος κι εκμηδενισμένος. "Ύψιστε, είναι συντροφιά αυτή για μένα;" Σκέφτηκα. " Τι βλάκας που φάνηκα μπροστά τους! Κι όμως, επέτρεψα στον Φερφίτσκιν να πάρει πολύ θάρρος. Αυτοί οι ηλίθιοι φαντάζονται, πως μου κάνουν την τιμή επιτρέποντας μου να καθίσω στο τραπέζι τους, και δεν καταλαβαίνουν ότι εγώ τους κάνω την τιμή!-"Αδυνάτισα! Το κοστο

'Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά' - Πωλ Λαφάργκ Ένα καταστροφικό δόγμα "Τεμπελιάστε στο πάντα αλλά μηδέποτε στον έρωτα και στο πιοτό μηδέποτε στην τεμπελιά" Λέσσινγκ Μια ιδιότυπη μωρία διακατέχει τις εργαζόμενες τάξεις των εθνών στα οποία άρχει ο καπιταλιστικός πολιτισμός. Αυτή η μωρία σέρνει στο κατόπι της μια προσωπική και κοινωνική αθλιότητα που εδώ και αιώνες τυραννάει τη θλιμμένη ανθρωπότητα. Η μωρία αυτή είναι η αγάπη για τη δουλειά, το θανατερό πάθος για δουλειά, που φτάνει ως την εξάντληση των ζωτικών δυνάμεων του ατόμου και των απογόνων του. [...] Στην καπιταλιστική κοινωνία, η εργασία είναι η αιτία κάθε πνευματικού εκφυλισμού, κάθε οργανικής παραμόρφωσης. [...] Το όνειρο του Αριστοτέλη είναι η δική μας πραγματικότητα. Οι μηχανές μας με την πύρινη ανάσα τους, με τα ατσαλένια τους μέλη, ακούραστες, θαυμαστά και ανεξάντλητα παραγωγικές, επιτελούν μόνες τους, υπάκουα, την ιερή τους εργασία κι όμως, η σκέψη των μεγάλων φιλοσόφων του καπιταλισμού μένει