Over the Sun Poems

Πατέρες - Κωστής Παλαμάς Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις. Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα, και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του, κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις, και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας. Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι, ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν, και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα. Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής. Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! τσεκούρι! τράβα!, ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα. Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει, κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων. Φ

' Σιντάρτα' - Έρμαν Έσσε Κοίταξε ολόγυρα σαν να 'βλεπε για πρώτη φορά τον κόσμο. Όμορφος ήταν ο κόσμος, πολύχρωμος, παράξενος και μυστηριώδης! Εδώ ήταν το γαλάζιο, εδώ το κίτρινο, το πράσινο, ουρανοί και ποτάμια έρεαν, δάση κι οροσειρές σε μιαν αιώνια ακινησία, όλα πανέμορφα, αινιγματικά και μαγικά, και στη μέση αυτός, ο Σινατάρτα, που ξυπνούσε, στην πορεία προς τον εαυτό του. Και όλα, το κίτρινο και το γαλάζιο,τα ποτάμια και τα δάση τα έβλεπε με τα μάτια του ο Σιντάρτα, δεν ήταν πια μαγεία του Μάρα, δεν ήταν το πέπλο της Μάγια, δεν ήταν πια η άσκοπη και τυχαία πολλαπλότητα του κόσμου των φαινομένων, άξια περιφρόνησης για το βαθυστόχαστο βραχμάνο που αποποιείται την πολλαπλότητα και αναζητά την ενότητα. Το γαλάζιο ήταν γαλάζιο, το ποτάμι ήταν ποτάμι, ακόμη κι αν στο γαλάζιο και το ποτάμι μες στον Σιντάρτα ζούσε κρυμμένο το Ένα, το Θεϊκό - ο χαρακτήρας και η ουσία του Θεϊκού ήταν ακριβώς να είναι εδώ κίτρινη, εδώ γαλάζια, εκεί ουρανός, εκεί δάσος, κι εδώ Σιντάρτα. Το νόημ