Over the Sun Poems

Χαντάκι - Οράσιο Καστίγιο Ανάσανα για τελευταία φορά το άρωμα των ευκαλύπτων και πέρασα κάτω από την αψίδα όπου ήταν γραμμένο:    Εδώ τελειώνει ο κόσμος. Πού βρισκόμαστε; - ρώτησε το παιδί που ακόμα δεν    είχε γεννηθεί. Πουθενά - απάντησε ο άντρας που είχε ήδη    πεθάνει. Και δείχνοντας στη μέση του κάμπου ένα απέραντο    χαντάκι συμπλήρωσε; Όλοι θα βγουν από αυτό το ίδιο μέρος. Πού βρισκόμαστε; - ρώτησε ο άντρας κρύβοντας τα μάτια    στην τσέπη του σακακιού. Πουθενά - απάντησε η γυναίκα διπλώνοντας    την κόμη της σαν ένα μαντίλι. Εκείνη τη στιγμή ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση κι αισθάνθηκα για πρώτη φορά τη μυρωδιά τού τίποτα. Κι αυτή η μυρωδιά μας σφυροκόπησε στη διάρκεια    της υπόλοιπης μέρας, και την επόμενη μέρα, και όλες όσες ακολούθησαν ως το τέλος των ημερών μας. Πού βρισκόμαστε; - ρώτησε ο γιος χορδίζοντας    τα συρματοπλέγματα. Πουθενά - απάντησε ο πατέρας περνώντας ένα σφουγγάρι    πάνω από τα δέντρα. Αλλά οι βετεράνοι, ανάβοντας φωτιές, βάλθηκαν

Η ευλογία της έλλειψης - Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου · ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω · όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες. Ό,τι μου λείπει με διδάσκει · ό,τι μου ‘χει απομείνει μ’ αποπροσανατολίζει γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω. Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή · μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου. Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο– στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω.

Φλογισμένη σελήνη - Μέμπο Τζιαρντινέλι "Ο άνθρωπος φτάνει στο φθινόπωρο σαν γη ακατοίκητη για να πεθάνει είναι πολύ νωρίς για ν' αγαπήσει είναι πια πολύ αργά"  Αλέδο Λουίς Μελόνι Coplas de barro [...]    Έπρεπε να λυπάται; Ναι, έπρεπε, για όσα είχα χάσει. Ήταν πολλά. Είχε υποθηκεύσει τη ζωή του και τα χρέη πληρώνονται. Το έμαθε από τότε που άρχισε να σπουδάζει Νομική στο Παρίσι. Αχ, το Παρίσι, τι όμορφη, λαμπερή πόλη με τον ντροπαλό Σηκουάνα που κυλά νωθρός, οι όχθες του με τα αγκυροβολημένα πλοιάρια και τους σοφούς ψαράδες με την πίπα στο στόμα. Ανάπτυξη, εξελιγμένος καπιταλισμός, οικολογία, καθαριότητα. Κι εκείνη η  απέραντη ψύχρα των ανθρώπων. Αχ, το Παρίσι, με τους τρούλους του και με τις κεραμωτές στέγες να γεμίζουν με συναισθήματα τις ταχυδρομικές κάρτες. Παρίσι! Πόσο διαφορετικό από τούτη την ισόπεδη πόλη που την έβλεπε τώρα από τον όγδοο όροφο του ξενοδοχείου "Γουαρανί". Τούτη η υπανάπτυκτη, η βρόμικη πόλη, έχει σαν καύχημά τη