Over the Sun Poems

Kαρχαρίες - Γιενς Μπιέρνεμπου [...]    "Το βλέπω! Το βλέπω!" φώναζε ο Βέλγος: "Το φλεγόμενο άρμα έρχεται μέσα σ' ένα σύννεφο!"    Σχεδόν κανένας δεν καταλάβαινε τα λόγια, αλλά όλοι καταλάβαιναν τι εννοούσε, γιατί καθώς φώναζε έδειχνε κατά τον ουρανό. Οι δυό πιάστηκαν χέρι-χέρι κι ο χόρός έγινε τώρα άγριος, εκστατικός. Θά 'λεγε κανείς ότι το πλήρωμα δεν έβρισκε πια το θέαμα αστείο, αλλά είχε αρχίσει να νιώθει δέος. Οπωσδήποτε, οι θεατές είχαν αρκετά σκοτεινή έκφραση, καθώς παρακολουθούσαν αυτό το ξέσπασμα των ποσειδώνιων δυνάμεων, το γεμάτο οράματα και τρέλα.    Για πολλούς από τους άνδρες του πληρώματος, άλλωστε, δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα στην τρέλα και την επαφή με το θείο. Μάγοι, σαμάνοι, νυχτερινά όργια και άγριοι, τελετουργικοί χοροί, δαίμονες και δαιμονομανία ήταν τα φυσικά συστατικά της παιδικής ηλικίας τους. Οι λευκοί ήταν σχεδόν οι μόνοι που δεν είχαν κανένα δεσμό με το υπερφυσικό.    Το περίεργο ήταν ότι ίσα-ίσα δυο λευκοί είχαν

εσύ όπως λέμε μαζί - Άννα Νιαράκη Ξέρω τι μας ενώνει. Οι γραμμές των χεριών σου φτιάχνουν πεντάγραμμα, να στριμώχνονται νότες οι ανάσες μας... Και είναι και αυτές οι μικρές ρωγμές στα χείλη σου που μέσα τους κρύβεται όλο το νόημα της επιθυμίας. Εκεί, πίσω από το αυτί σου, συγκεντρώνεται όλος ο χώρος που χρειάζομαι για να υπάρχω. Αλήθεια, άλλο χώρο δεν θέλω, μπορώ να ανασαίνω ήσυχη μες στα μαλλιά σου. Ξέρω τι μας ενώνει. Όλα αυτά που μας χωρίζουν από τους άλλους. από τη ποιητικη συλλογή 'Τετράδιο πειραμάτων' - Άννα Νιαράκη

Τζάνκι - Ουίλιαμ Σ. Μπάροουζ [...]    Πολλά έχουν ειπωθεί για την αφροδισιακή δράση του χόρτου. Για κάποιον λόγο οι επιστήμονες είναι απρόθυμοι να αποδεχτούν την ύπαρξη αφροδισιακών ουσιών, οπότε και οι περισσότεροι φαρμακολόγοι ισχυρίζονται πως "δεν υπάρχουν στοιχεία που να συνηγορούν στην επικρατούσα άποψη πως το χόρτο διαθέτει αφροδισιακή δράση". Μπορώ να πω με σιγουριά πως το σεξ υπό την επήρειά του είναι απολαυστικότερο. Αυτή την άποψη μπορεί να την επιβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε έχει χρησιμοποιήσει καλής ποιότητας χόρτο.    Άλλοι λένε πως αν καπνίζεις χόρτο τρελαίνεσαι. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια μορφή τρέλας η οποία προκαλείται από την υπερβολική χρήση χόρτου. Αυτή η πάθηση διαφέρει ανάλογα με τις συνθήκες. Προφανώς το χόρτο που διακινείται στις ΗΠΑ δεν είναι αρκετά δυνατό ώστε να σε ξετινάξει και η ψύχωση λόγω χρήσης χόρτου σπανίζει στην Αμερική. Ωστόσο στη Μέση Ανατολή θεωρείται συνηθισμένη. Η ψύχωση που προκαλείται από τη χρήση χόρτου μοιάζει κάπως με τρο

...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς - Χρόνης Μίσσιος [...]    Θέλω να σου μιλήσω για τα παλιά, για την παρέα. Εσύ ήσουνα τυχερός, πέθανες τότε, και μάλιστα από σφαίρα. Εμείς, ασ' τα, σαν κότες μας σεργιανάγανε από κοτέτσι σε κοτέτσι: Κέρκυρα, Γεντί Κουλέ, Αβέρωφ, Αίγινα, Γυάρο, Αλικαρνασσό, Μακρονήσι, Άι Στράτη... Από γεωγραφία γίναμε ατσίδες, άσ' τα, κι από επαναστατική διαπαιδαγώγηση, που λένε, δεν πήγαμε πίσω... Να δείς αγώνες μελετημένους κάθε φορά που χάναμε και μπαίναμε στο κοτέτσι, να σου φύγει το καφάσι. Κάτι απεργίες πείνας τρελές, πέντε λεπτά παράταση στο άνοιγμα των κελιών, για να μας παίρνουν το πρωί και όχι αποβραδίς για εκτέλεση, και άλλα. Τους γαμήσαμε τη μάνα, που λένε.... Τι να σου πω, κάθε φορά που χάναμε και μπαίναμε στο κοτέτσι, βρίσκαμε το... επαναστατικό μας περιεχόμενο. Κι από χαφιέδες, άλλο πράμα, τι να σου πω. Περίεργοι άνθρωποι, αλήθεια. Εμείς βέβαια τους είχαμε απομονωμένους, τους βρίζαμε, γενικά τους κάναμε τη ζωή δύσκολη, αλλά αυτοί εκεί, μαζί μας,

Ντομάτα με γεύση μπανάνας - Χρόνης Μίσσιος [...]    Ο Μπίλη Τζο, πριν αρχίσει την έρευνα σε μια περιοχή, μελετούσε όχι μόνο την ιστορία της, αλλά και τους μύθους και τους θρύλους του τόπου. Ο μύθος, το λοιπόν, όσος σωζόταν φυσικά, έλεγε πως στα κατάφυτα βουνά της Αρκαδίας, στα δροσερά λαγκάδια και στις γάργαρες πηγές τους, ζούσαν οι πανέμορφες γαλάζιες πεταλούδες που τη νύχτα της πανσελήνου μεταμορφώνονταν σε φιλήδονες, λάγνες νεράιδες. Αυτές μπλέχτηκαν στα τρελά δίχτυα του έρωτα και χάρισαν το μυστικό του ίπτασθαι στους ωραίους εφήβους της περιοχής. Οι θεοί τις τιμώρησαν σκληρά γι' αυτή τνμ αυθαίρετη διατάραξη της φυσικής τάξης - τις καταδίκασαν να στερούνται αιωνίως τον έρωτα, να αυτογονιμοποιούνται και να αυτοαναπαράγονται. Τέτοια μοναξιά. Τι να τις κάνεις τις χάρες και την ομορφιά, όταν δεν μπορείς να τα μοιράζεσαι, να τα χαρίζεις. Πως να ερωτευτείς, πως να λατρέψεις τον εαυτό σου; Εσύ και το είδωλό σου στον καθρέφτη. Τέτοια μοναξιά, να 'χεις τόσα να δώσεις, και να

Πρώτη νύχτα στην Ακρόπολη - Γκρέγκορι Κόρσο Η νύχτα ήταν ωραία όλα τα φώτα του ουρανού αναμμένα, η νύχτα ήταν μαύρη ήταν λευκή και το φεγγάρι σαν το στήθος μιας γυναίκας που βύζαινε καλά ο Παρθενώνας. Γρήγορα μέσα κι έξω απ' τις κολόνες σαν πληγωμένο φάντασμα τούτο ονειρεύτηκα. Κι αυτό δεν ήταν όνειρο, εκείνες οι καρυάτιδες στον ίσκιο του φεγγαριού εκείνες οι καρυάτιδες οι καρυάτιδες Με το πρόσωπο πάνω σ' ένα στύλο έκλαψα έκλαψα για τον ίσκιο μου εκείνον τον αγαπημένο πιστό φρουρό που ήταν ριγμένος πάνω στου κόσμου το πιο όμορφο πάτωμα.

Το υπόγειο - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι [...] «Στις αναμνήσεις κάθε ανθρώπου υπάρχουν πράγματα που δεν τα εμπιστεύεται σ’ όλο τον κόσμο, μα μόνο στους φίλους του. Υπάρχουν άλλα που δεν τα εμπιστεύεται στους φίλους του, και μόλις τα λέγει στον εαυτό του, κι αυτό στα κρυφά. Και τέλος υπάρχουν κι εκείνα που ο άνθρωπος φοβάται να τα ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό κι αυτού του είδους τα πράγματα μαζεύονται σε αρκετά μεγάλη ποσότητα σε κάθε άνθρωπο καθώς πρέπει. Όσο μάλιστα είναι πιο καθώς πρέπει ο άνθρωπος, τόσο και περισσότερα πρέπει να 'χει απ’ αυτά τα πράγματα.» [...] Απόσπασμα από 'Το υπόγειο' - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Στοχασμοί - Τσέζαρε Παβέζε  20 Για να κατέχεις κάτι ή κάποιον, πρέπει να μην του δίνεσαι ολότελα, να μη χάνεις τα μυαλά σου, κοντολογής να παραμένεις υπέρτερος. Όμως είναι νόμος της ζωής να απολαμβάνεις μονάχα εκείνο στο οποίο εγκαταλείπεσαι ολόψυχα. Οι εφευρέτες της αγάπης του Θεού ήξεραν τη δουλειά τους: δεν υπάρχει τίποτε άλλο που και το κατέχεις και το απολαμβάνεις ταυτόχρονα. 23 Οι μεγάλοι ποιητές είναι σπάνιοι, όπως και οι μεγάλοι εραστές. Δεν αρκούν οι θολές λαχτάρες, οι μανίες και τα όνειρα · χρειάζεται το σπουδαιότερο: τα βαρβάτα αρχίδια. Ό,τι μ' άλλα λόγια ονομάζεται: ολύμπιο βλέμμα. Αποσπάσματα από το "Στοχασμοί" - Τσέζαρε Παβέζε

Στο δρόμο - Τζακ Κέρουακ [...]      Κατέβηκαν τα κορίτσια και ξεκινήσαμε για τη μεγαλειώδη μας νύχτα σπρώχνοντας ακόμα μια φορά τ' αμάξι κάτω στο δρόμο. "Γιόχοο! Πάμε!" φώναξε ο Ντην και πηδήσαμε στο πίσω κάθισμα και φύγαμε μεσ' από 'να τράνταγμα σιδερικών για το μικρό Χάρλεμ της Φόλσομ Στρητ.      Πηδώντας έξω, μέσα στη ζεστή, τρελή νύχτα, ακούσαμε έναν παλαβό σαξοφωνίστα να παίζει και ν' ακούγεται ως έξω το δρόμο, να λέει: "Έι-Α! Έι-Α! Έι-Α!", χτυπώντας τα χέρια του στο ρυθμό ενώ ο κόσμος ξεφώνιζε: "Μπρός, δωσ' του, δωσ' του!". Ο Ντην διέσχιζε κιόλας το δρόμο τρέχοντας με τον αντίχειρα του στον αέρα, φωνάζοντας: "Παίξε, φίλε μου, παίξε!"; Μιά παρέα μαύρων με κοστούμια του σαββατόβραδου κραύγαζαν μπροστά στην πόρτα. Ήταν ένα σαλούν γεμάτο πριονίδι με μιά μικρή εξέδρα όπου ήταν στριμωγμένα παιδιά της ορχήστρας, φορώντας τα καπέλα τους και παίζοντας πάνω απ' τα κεφάλια του κόσμου, ένας παλαβός τόπος · τρελές

Η ευτυχία - Τζακ Χίρσμαν Υπάρχει μια ευτυχία, μία χαρά μες στην ψυχή, που ζωντανή θάφτηκε μέσα στον καθένα και ξεχάστηκε. Δεν είναι κάποιο αστείο στο μπαρ, ή τρυφερό, βαθύ φιλικό χιούμορ ή φιλική στοργή ή ένα μεγάλο, έξυπνο λογοπαίγνιο. Πρόκειται για τους ζωντανούς επιζώντες αυτού που συνέβη όταν η ευτυχία θάφτηκε ζωντανή, όταν έπαψε πια να κοιτάζει με τα μάτια του σήμερα, κι ούτε καν εκδηλώνεται όταν κάποιος από μας πεθάνει, απομακρυνόμαστε απλώς από τα πάντα, μόνοι με ό,τι μας έχει απομείνει, συνεχίζοντας να είμαστε όντα ανθρώπινα δίχως να είμαστε ανθρώπινοι, δίχως την ευτυχία εκείνη.

Ζωή είναι - Καρλ Σόλομον Ζωή είναι ο Γκάρυ Κούπερ να πολεμά τους Άραβες φορώντας τη στολή της Λεγεώνας των Ξένων. Ζωή είναι να διαβάζεις τον Κίρκεγκορ το 1948 στη Βιβλιοθήκη της 42ης οδού. Ζωή είναι να τραβάς τον δρόμο σου από τη δεκαετία του 1950 στη δεκαετία του 1960. Ζωή είναι η μητέρα και οι θείες και οι θείοι και τα ξαδέλφια και η μνήμη του πατέρα. Ζωή είναι να μετράς τις αυτοκτονίες και τις ψυχώσεις του τάδε και του δείνα. Ζωή είναι ο θυμός, ο θυμός για εκείνους τους υπαρκτούς ή του φανταστικούς που έγιναν πλούσιοι και πετυχημένοι και χάθηκαν και σ' άφησαν να σέρνεσαι μες στην απελπισία. Ζωή είναι το παλιό στυλάκι, καλό για το 1950 μα στο εξής όχι, του να χαμογελάς και να παριστάνεις τον ευτυχισμένο, αγνοώντας όλες τις διαθέσεις, ανάμεσα στην απόγνωση και στην ευτυχία. Ζωή είναι η ανάλυση των ρημάτων και το βούρτσισμα των δοντιών. Ζωή είναι να παίζεις Μονόπολι και Σκράμπλ και τένις και πινγκ-πονγκ και να οδεύεις προς μία νέα κατεύθυνση. Πάνω απ' όλ

Μάλλον ποίημα ερωτικό - Ντάιαν Ντι Πρίμα Τόσο μεγάλο διάστημα στους δυο μας ανάμεσα Όταν φιλιόμαστε φιλάμε τους πλανήτες Καμιά εγγύητητα ποτέ δεν αποκόβει Τόσο μεγάλο διάστημα στους δυο μας ανάμεσα Όταν φιλιόμαστε φιλάμε τους πλανήτες Κι όλος ο αιθέρας γνωρίζει το χέρι σου Και η σκόνη απ' τον Κρόνο ανατρέπει τη γλώσσα μου Μας χαϊδεύει τόσο πολύ μαύρο φως Καμιά εγγύτητα ποτέ δεν μας αποκόβει Εκτός το στόμα απ' τον ώμο, ο μηρός απ' το μηρό Εκρηκτικός αέρας χαλαρώνει τον έρωτά μας Έτσι παραμένει η απόσταση, ο έρωτας είναι ασφαλής.

Προσωπική θλίψη - Μπομπ Κάουφμαν Κάθομαι εδώ μονάχος, ήρεμος με την προσωπική μου θλίψη απογυμωνμένος απ' τα προσόντα του διανοητικού ματιού το όραμα αντεστραμμένο, τελειωμένο, βλέποντας μόνο τα υπάρχοντα μέσα απ' τους τοίχους μου, νιώθοντας τις ρίζες που μ' έπλεξαν σ' αυτό το άμοιρο ανθρώπινο δέντρο που χτυπιέμαι για να λευτερωθώ, γνωρίζοντας πως η επιτυχία από τούτα τα ξεσπάσματα θα μετρηθεί απ' τη μανία της πτώσης στην αιώνια ειρήνη, το τέλος των Πάντων.

Καρδιά στο κλουβί - Τσαρλς Μπουκόφσκι Φρενίτις στην αγορά. Πόλεις καίγονται. Ο κόσμος κλονίζεται και απαιτεί δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν αποδίδει. Ο χριστιανισμός δεν αποδίδει. Ούτε η αθεΐα. Τίποτα δεν αποδίδει. Εκτός από το όπλο κι εκείνον που το εξουσιάζει. Τίποτα δεν αλλάζει. Οι αιώνες αλλάζουν κι ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος. Η αγάπη λυγίζει και διαλύεται. Το μίσος είναι η μοναδική πραγματικότητα στις ηπείρους. Στις ηπείρους και στα δωμάτια δυο ανθρώπων. Τίποτα δεν αποδίδει εκτός από το όπλο κι εκείνον που το εξουσιάζει. 'Ολα τ' άλλα είναι θεωρίες. Φρενίτις στην αγορά. Πόλεις καίγονται για να ξαναχτιστούν. Για να ξανακαούν. Η δημοκρατία δεν αποδίδει. Ο χριστιανισμός; Μόνο το όπλο. Υπάρχει μόνο το όπλο. Κι αυτός που το εξουσιάζει.

Με κατάνυξη - Ντίνος Χριστιανόπουλος Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά. Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζωό, να μου δώσεις δύναμη να μην είμαι ράκος · να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο, να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω. Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου, για να μάθεις πια να μην κλοτσάς.

Ο αναρχικός τραπεζίτης - Φερνάντο Πεσόα [...]    Πολύ σωστά! Η τυραννία προέρχεται απ' τους θεσμούς κι όχι απ' τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν. Μπορούμε να πούμε πως οι τελευταίοι είναι το εργαλείο που χρησιμοποιούν οι θεσμοί για να ασκήσουν την τυραννία τους, έτσι όπως και το μαχαίρι μπορεί να γίνει το εργαλείο ενός δολοφόνου. Και δε θα μου πείτε βέβαια πως θα ξεφορτωνόμασταν τους δολοφόνους αν ξεφορτωνόμασταν τα μαχαίρια. Κοιτάξτε... ας πούμε πως καταστρέφατε όλους τους καπιταλιστές του κόσμου, μήπως θα καταστρέφατε μ'αυτόν τον τρόπο και το κεφάλαιο; Την επόμενη μέρα  το καφάλαιο θα ήταν στα χέρια άλλων και θα ασκούσε μ' αυτούς την τυραννία του. Αν δεν καταστρέφατε τους καπιταλιστές αλλά το κεφάλαιο, τότε πόσοι καπιταλιστές θα έμεναν;... Λοιπόν; [...] Απόσπασμα από το 'Ο αναρχικός τραπεζίτης' - Φερνάντο Πεσόα

Αυτούς τους έχω βαρεθεί - Βολφ Μπίρμαν  Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν, τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν, που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά, σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί, τους έχω βαρεθεί. Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα, των γραφειοκρατών η φάρα, στήνει με ζήλο περισσό, στο σβέρκο του λαού χορό, στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή, την έχω βαρεθεί. Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους, τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους, που καλύτερα θα ξέρανε πολλά, αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά, υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, τους έχω βαρεθεί. Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες, κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, με ιδεώδεις υποτακτικούς, που είναι στο μυαλό νωθροί, μα υπακοή έχουν περισσή, τους έχω βαρεθεί. Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος, που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά κι επανα

Ο ξένος - Αλμπέρ Καμύ [...]       Η συνεδρίαση διακόπηκε. Βγαίνοντας από το δικαστικό μέγαρο γιά ν' ανέβω στο αυτοκίνητο της φυλακής, αναγνώρισα για μιά ελάχιστη στιγμή τη μυρωδιά και το χρώμα μιας καλοκαιριάτικης βραδιάς. Μέσα στο σκοτάδι της κινητής φυλακής μου, ξαναβρήκα έναν έναν, σαν από τα κατάβαθα της κούρασής μου, όλους τους γνώριμους θορύβους μιας πόλης που αγαπούσα και μιας κάποιας ώρας που παλιά μου συνέβαινε να νιώθω ευχαριστημένος. Η φωνή των εφημεριδοπωλών μέσα στη χαλαρή κιόλας ατμόσφαιρα, τα τελευταία πουλιά μέσα στο δημόσιο κήπο, οι φωνές των πλανόδιων πωλητών με τα σάντουιτς, το παραπονιάρικο τρίξιμο των τραμ στις μεγάλες στροφές της πόλης κι αυτός ο συγκεχυμένος θόρυβος του ουρανού πριν πέσει η νύχτα πάνω στο λιμάνι, όλ' αυτά ανάπλαθαν μέσα μου ένα δρομολόγιο τυφλού, ένα δρομολόγιο που το γνώριζα καλά πριν μπω στη φυλακή. Ναι, ήταν η ώρα που πριν από αρκετό καιρό μ' έκανε να νιώθω ευχαριστημένος. Αυτό που με περίμενε τότε, ήταν ένας ύπνος ελαφρός

Πολιτική Ανυπακοή/ Ζωή χωρίς αρχές - Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ Πολιτική Ανυπακοή [...]        Κάθε ψηφοφρία είναι ένα είδος παιχνιδιού, όπως το σκάκι ή το τάβλι, με μιαν ελαφρά ηθική επικάλυψη · ένα παιχνίδι με το δίκαιο και το άδικο, με τα ηθικά ζητήματα - και, όπως είναι φυσικό, συνοδεύεται από στοιχήματα. Ο χαρακτήρας των ψηφοφόρων τίθεται υπό αίρεση. Ψηφίζω στην τύχη, όσο πιο δίκαια νομίζω. Δεν συνιστά όμως για μένα ζήτημα ζωής ή θανάτου η επικράτηση του δίκαιου. Υποχωρώ πρόθυμα στη θέληση της πλειοψηφίας. Κατά συνέπεια, η υποχρέωσή μου δεν υπερβαίνει ποτέ τη λυσιτέλεια. Ψηφίζω πάντα για το δίκαιο , αλλά δεν κάνω τίποτα για αυτό. Και η ψήφος αυτή εκφράζει υποτονικά προς τους άλλους την επιθυμία ότι πρέπει να επικρατήσει το δίκαιο. Ένας σοφός άνθρωπος όμως δεν εγκαταλείπει το δίκαιο στην τύχη, ούτε τρέφει την ελπίδα να το δει να επικρατεί μόνο διαμέσου της δύναμης της πλειοψηφίας. Δεν υπάρχουν μόνο διαμέσου της δύνατης της πλειοψηφίας. Δεν υπάρχουν παρά ψήγματα αρετής εκεί όπου

Bororo - Λένος Χρηστίδης [...]    Η συμπαθής κυρία Φωτεινή ήταν ευτυχής που συζητούσε μ' ένα σοβαρό νεαρό, ένα λαμπρό φοιτητή, ένα φέρελπι δημοσιογράφο με τόσα ενδιαφέροντα. Γιατί να της το χαλάσει; Και τι να πει; Ότι είχε κάποια χρόνια να πατήσει στη Σχολή, μόνο έστελνε πού και πού κανέναν να γράψει αντ' αυτού; Ότι η δουλειά του ήταν ένας μη δημιουργικός, μη ευχάριστος, μη βιώσιμος χώρος χωρίς προοπτική; Ότι οι παλιοί φίλοι του είχαν σκορπίσει στις τέσσερις γωνιές της Γης, άλλος παντρεμένος, άλλος χωρίς φρύδια, άλλο χαρακτηρισμένος - από τον περίγυρο του - παθολογική περίπτωση; «Κι ο τέταρτος, Φωτεινή, ανυποψίαστη γλυκιά σαραντάρα από την Κομοτηνή, ο τέταρτος είμαι εγώ». Αυτό θα μπορούσε να πει ο Λάμπρος, αλλά δεν το είπε. Κι έτσι η ώρα κύλησε ευχάριστα και ήρεμα. [...] [...]    Τα ποτήρια γέμιζαν και άδειζαν για να ξαναγεμίσουν. Η Εύη Βιδευή, μετά το σόλο, επέστρεψε στη φυσική της θέση: δεύτερα στον Πανορμίτη Μαλτεζάνο, που είχε κάνει το τσιγαράκι του.

Κρεβάτια τουαλέτες εσύ κι εγώ - Τσαρλς Μπουκόφσκι Σκεφτείτε τα κρεβάτια που δουλεύτηκαν αμέτρητες φορές στο γαμήσι, στο θάνατο. Σ’ αυτόν τον τόπο κάμποσοι γαμούμε πιο πολύ παρά πεθαίνουμε μα οι περισσότεροι πεθαίνουμε πιο καλά απ ‘ ό,τι γαμούμε. Πεθαίνουμε αργά- αργά, τρώγοντας παγωτό σε πάρκα ή σε ίγκλου παράνοιας ή σε ψάθες ή πάνω σε ξέμπαρκες αγάπες ή ή :κρεβάτια, κρεβάτια, κρεβάτια. :τουαλέτες, τουαλέτες, τουαλέτες. Το ανθρώπινο αποχετευτικό σύστημα του κόσμου η μεγαλύτερη ανακάλυψη. Και μ’ ανακάλυψες και σ΄ ανακάλυψα κι είναι γι’ αυτό που δεν μπορούμε να τα βρούμε πια σ’ ετούτο το κρεβάτι. ‘Ησουν η μεγαλύτερη ανακάλυψη του κόσμου, ώσπου μου τράβηξες το καζανάκι. Τώρα είναι η σειρά σου να περιμένεις το τράβηγμα. Κάποιος θα σου το κάνει, Σκύλα. Κι αν δε βρεθεί κανένας, θα το τραβήξεις μοναχή σου: μέσα στα πράσινα, μέσα στα κίτρινα, μες στ’ άσπρα, στα μωβιά σου αντίο.

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων - Λούις Κάρολ [...]    Ο Γάτος, βλέποντας την Αλίκη, απλώς χαμογέλασε. Καλοσυνάτος φαίνεται, σκέφτηκε εκείνη. Ωστόσο, δεν έπαυε να έχει πολύ μακριά νύχια και μπόλικα δόντια, οπότε η Αλίκη σκέφτηκε ότι έπρεπε να του φερθεί με σεβασμό.     << Ψιψίνε του Τσέσαϊρ>>, άρχισε κάπως δισταχτικά, μιας και δεν ήταν βέβαιη ότι θα του άρεσε η προσφώνηση · εκείνος όμως χαμογέλασε λιγάκι πιο πλατιά. <<Για την ώρα είναι ευχαριστημένος>>, σκέφτηκε η Αλίκη και συνέχισε, <<Θα μου πεις σε παρακαλώ, ποιό δρόμο να πάρω;>>    <<Αυτό εξαρτάται άμεσα από το που θες να πας>>, είπε ο Γάτος.    <<Δεν με πολυνοιάζει που θα πάω...>> είπε η Αλίκη.    <<Τότε, δεν έχει σημασία ποιό δρόμο θα πάρεις>>, είπε ο Γάτος.    <<...αρκεί να πάω κάπου>>, πρόσθεσε η Αλίκη σαν διευκρίνιση.    << Α, αυτό θα γίνει οπωσδήποτε>>, είπε ο Γάτος, <<αρκεί να περπατήσεις αρκετά>>. [...] Α

Ο φτωχούλης του θεού - Νίκος Καζαντζάκης [...]  - Αρχοντόπουλο μου, είπα, να με συμπαθάς · ένα ήθελα να σε ρωτήσω, ετούτο: τρώς, πίνεις είσαι ντυμένος στο μετάξι, τραγουδάς κάτω από τα παραθύρια, γλέντι η ζωή σου · τίποτα λοιπόν δε σου λείπει;       Ο νέος στράφηκε απότομα, αναμέρισε βίαια το μπράτσο, να μην τον αγγίξω. - Τίποτα δε μου λείπει, αποκρίθηκε πεισματωμένος · γιατί με ρωτάς; Δε θέλω να με ρωτούν.       Έδεσα κόμπο την καρδιά μου. - Γιατί σε λυπούμαι αρχοντόπουλό μου, αρχοντόπουλό μου, του αποκρίθηκα.       Ο νέος να το ακούσει, τίναξε με αλαζονεία το κεφάλι: - Εμένα; Είπε, εσυ;! - και γέλασε.      Μα σε λίγο, χαμηλώνοντας τη φωνή του: - Γιατί με λυπάσαι, γιατί; Ρώτησε λαχανιασμένος.      Δεν αποκρίθηκα. - Γιατί; Ξαναρώτησε.      Έσκυψε, με κοίταξε στα μάτια. - Ποιός είσαι ντυμένος σα ζητιάνος; ποιός; Ποιός σ' έπεψε να με βρεις, εδώ στους δρόμους της Ασίζης τα μεσάνυχτα;      Αγρίεψε: - Μολόγα την αλήθεια! κάποιος σε στέλνει, ποιός;

Κανείς δεν θα γλιτώσει - Κατερίνα Γώγου Κανείς δε θα γλιτώσει. Κι αυτό το μακέλεμα δε θάχει ούτε μισό μισοσβησμένο Όχι. Θα βουλιάζουμε - βουλιάζουμε - κατακόρυφα με 300 και βάλε σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι από διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων γλείφοντας υπογράφοντας ικετεύοντας κι ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ. Από το 'Ιδιώνυμο'

Τι σημαίνει για μένα η ζωή/Πώς έγινα σοσιαλιστής - Τζακ Λόντον Τι σημαίνει για μένα η ζωή [...] Αυτή είναι η προοπτική μου. Προσβλέπω σε μια εποχή που ο άνθρωπος θα προοδεύει βασισμένος σε κάτι πιο σημαντικό και υψηλό από το στομάχι του, όταν θα υπάρχει ένα ευγενέστερο κίνητρο που θα παρακινεί τους ανθρώπους σε δράση από το κίνητρο του εδώ και τώρα, από το κίνητρο, δηλαδή, του στομαχιού. Διατηρώ την πίστη μου στην ευγένεια και την ηθική ανωτερότητα του ανθρώπου. Πιστεύω ότι η πνευματική καλοσύνη και η ανιδιοτέλεια θα επικρατήσουν, εκτοπίζοντας τη χυδαία βουλιμία του σήμερα. Και, εν κατακλείδι, πιστεύω στην εργατική τάξη. Όπως είχε πει κάποιος Γάλλος, «η σκάλα του χρόνου αντηχεί από τα ξυλοπάπουτσα που ανεβαίνουν και από τις γυαλισμένες μπότες που κατεβαίνουν». Απόσπασμα (φινάλε) από το 'Τι σημαίνει για μένα η ζωή' - Τζακ Λόντον. Πώς έγινα σοσιαλιστής [...] Συνάντησα εκεί άντρες κάθε λογής, πολλοί από τους οποίους ήταν εξίσου καλοί με μένα, αλλοτινά ΞΑΝΘΑ ΚΤΗ

Ο αποτυχημένος - Τόμας Μπέρνχαρντ [...] Η βάση εκκίνηση μας είναι πάντοτε μόνο το ότι δεν ξέρουμε τίποτε για το οτιδήποτε και ούτε έχουμε ιδέα απ' αυτό, μου είπε, σκέφτηκα. Ήδη, μόλις κάτι πλησιάζουμε, πνιγόμαστε μες στο τερατώδες υλικό που είναι στη διάθεσή μας σε όλους τους τομείς, αυτή είναι η αλήθεια, μου είπε, σκέφτηκα. Και, μολονότι το ξέρουμε αυτό, προσεγγίζουμε συνεχώς τα λεγόμενα πνευματικά μας προβλήματα, μπλεκόμαστε με το ανέφικτο: να γεννήσουμε ένα πνευματικό προϊόν. Αυτό είναι παραφροσύνη! , μου είπε, σκέφτηκα. Είμαστε θεμελιωδώς ικανοί για όλα και αποτυγχάνουμε εξίσου θεμελιωδώς σε όλα, μου είπε, σκέφτηκα. Σε μια μοναδική επιτυχημένη ρήση συρρικνώνονται οι μεγάλοι μας φιλόσοφοι, οι μεγαλύτεροι μας ποιητές, μου είπε, σκέφτηκα, αυτή είναι η αλήθεια, συχνά θυμόμαστε μόνο μια λεγόμενη φιλοσοφική απόχρωση, τίποτε άλλο, μου είπε, σκέφτηκα. Μελετούμε ένα τερατώδες έργο, λόγου χάρη το έργο του Καντ, και με τον καιρό το έργο αυτό συρρικνώνεται στο μικρό ανατολικοπρωσικ

Θα 'θελα - Μπορίς Βιάν Θα ‘θελα Θα ‘θελα Να γίνω μέγας ποιητής Και με δαφνόφυλλα σωρό Να με στολίζουν Να όμως που Δεν με τραβάνε-όσο πρέπει-τα βιβλία Και η ζωή μ’ απασχολεί τόσο πολύ Και τους ανθρώπους αγαπώ τόσο πολύ Που δε μου είναι μπορετό να γράφω πάντα Μονάχα περί ανέμων Και υδάτων.