Over the Sun Poems

Στοχασμοί - Τσέζαρε Παβέζε  20 Για να κατέχεις κάτι ή κάποιον, πρέπει να μην του δίνεσαι ολότελα, να μη χάνεις τα μυαλά σου, κοντολογής να παραμένεις υπέρτερος. Όμως είναι νόμος της ζωής να απολαμβάνεις μονάχα εκείνο στο οποίο εγκαταλείπεσαι ολόψυχα. Οι εφευρέτες της αγάπης του Θεού ήξεραν τη δουλειά τους: δεν υπάρχει τίποτε άλλο που και το κατέχεις και το απολαμβάνεις ταυτόχρονα. 23 Οι μεγάλοι ποιητές είναι σπάνιοι, όπως και οι μεγάλοι εραστές. Δεν αρκούν οι θολές λαχτάρες, οι μανίες και τα όνειρα · χρειάζεται το σπουδαιότερο: τα βαρβάτα αρχίδια. Ό,τι μ' άλλα λόγια ονομάζεται: ολύμπιο βλέμμα. Αποσπάσματα από το "Στοχασμοί" - Τσέζαρε Παβέζε

Στο δρόμο - Τζακ Κέρουακ [...]      Κατέβηκαν τα κορίτσια και ξεκινήσαμε για τη μεγαλειώδη μας νύχτα σπρώχνοντας ακόμα μια φορά τ' αμάξι κάτω στο δρόμο. "Γιόχοο! Πάμε!" φώναξε ο Ντην και πηδήσαμε στο πίσω κάθισμα και φύγαμε μεσ' από 'να τράνταγμα σιδερικών για το μικρό Χάρλεμ της Φόλσομ Στρητ.      Πηδώντας έξω, μέσα στη ζεστή, τρελή νύχτα, ακούσαμε έναν παλαβό σαξοφωνίστα να παίζει και ν' ακούγεται ως έξω το δρόμο, να λέει: "Έι-Α! Έι-Α! Έι-Α!", χτυπώντας τα χέρια του στο ρυθμό ενώ ο κόσμος ξεφώνιζε: "Μπρός, δωσ' του, δωσ' του!". Ο Ντην διέσχιζε κιόλας το δρόμο τρέχοντας με τον αντίχειρα του στον αέρα, φωνάζοντας: "Παίξε, φίλε μου, παίξε!"; Μιά παρέα μαύρων με κοστούμια του σαββατόβραδου κραύγαζαν μπροστά στην πόρτα. Ήταν ένα σαλούν γεμάτο πριονίδι με μιά μικρή εξέδρα όπου ήταν στριμωγμένα παιδιά της ορχήστρας, φορώντας τα καπέλα τους και παίζοντας πάνω απ' τα κεφάλια του κόσμου, ένας παλαβός τόπος · τρελές

Η ευτυχία - Τζακ Χίρσμαν Υπάρχει μια ευτυχία, μία χαρά μες στην ψυχή, που ζωντανή θάφτηκε μέσα στον καθένα και ξεχάστηκε. Δεν είναι κάποιο αστείο στο μπαρ, ή τρυφερό, βαθύ φιλικό χιούμορ ή φιλική στοργή ή ένα μεγάλο, έξυπνο λογοπαίγνιο. Πρόκειται για τους ζωντανούς επιζώντες αυτού που συνέβη όταν η ευτυχία θάφτηκε ζωντανή, όταν έπαψε πια να κοιτάζει με τα μάτια του σήμερα, κι ούτε καν εκδηλώνεται όταν κάποιος από μας πεθάνει, απομακρυνόμαστε απλώς από τα πάντα, μόνοι με ό,τι μας έχει απομείνει, συνεχίζοντας να είμαστε όντα ανθρώπινα δίχως να είμαστε ανθρώπινοι, δίχως την ευτυχία εκείνη.