Over the Sun Poems

Ειρήνη - Τζακ Κέρουακ Προστάζω το γένος το ανθρώπινο να πάψει να διαιωνίζεται και να αποσυρθεί με βαθιές υποκλίσεις το συμβουλεύω και σαν ανταμοιβή και τιμωρία για ετούτη μου την έκκληση ξέρω ότι θα ξαναγεννηθώ ο τελευταίος άνθρωπος όλοι οι υπόλοιποι θα 'ναι νεκροί κι εγώ μία γριά που θα πλανιέται στη γη βογκώντας στις σπηλιές που θα κοιμάμαι στην ψάθα και καμιά φορά θα μονολογώ, καμιά φορά θα προσεύχομαι, καμιά φορά θα κλαίω θα τρώω και θα μαγειρεύω στη μικρή μου στόφα στη γωνία "το 'ξερα πως έτσι θα γινόταν" θα πω κι ένα πρωί δεν θα σηκωθώ απ' το ψαθί μου.

33x3x33 - 13 - ε.ε. κάμινγκς κάπου δεν έχω ποτέ ταξιδέψει, πρόθυμα πέρα από κάθε εμπειρία, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους: στην πιο εύθραυστη χειρονομία σου υπάρχουν πράγματα που με                                                                                       περικλείουν, ή που δεν μπορώ ν' αγγίξω γιατί είναι πολύ κοντά η παραμικρή σου ματιά εύκολα θα με ξεκλειδώσει αν και έχω κλείσει τον εαυτό μου σαν δάχτυλα, ανοίγεις πάντα πέταλο το πέταλο τον εαυτό μου όπως ανοίγει η Άνοιξη (αγγίζοντας επιδέξια, μυστηριακά) το πρώτο της τριαντάφυλλο ή αν η ευχή σου είναι να με κλείσεις, εγώ και η ζωή μου θα παύσουμε πολύ ωραία, ξαφνικά, όπως όταν η καρδιά αυτού του λουλουδιού φαντάζεται το χιόνι προσεκτικά παντού να πέφτει· τίποτα απ' όσα πρόκειται ν' αντιληφθούμε σ' αυτό τον κόσμο δεν ισούται με τη δύναμη της έντονης ευθραυστότητάς σου: η υφή της οποίας με υποβάλλει με το χρώμα των τόπων της, ερμηνεύοντας τον θάνατο και το παντοτινό με κάθε ανάσα