Η νήσος των πειρασμών ή Οι ναυαγοί του έρωτα - Στίβεν Λίκοκ

Η νήσος των πειρασμών ή Οι ναυαγοί του έρωτα - Στίβεν Λίκοκ

[...]

   Μπορεί να εργαζόμουν έτσι σκληρά για την άνετη διαβίωση και των δυο μας, όμως στο μυαλό μου είχα αποκλειστικά την Ήντιθ Κρόυντεν, Ήξερα ότι από τη στιγμή που θα ξεπερνούσαμε το φράγμα που ορθωνόταν ανάμεσά μας, θα υπερπηδούσαμε όλα τα εμπόδια. Ένας Θεός ξέρει πόση προσπάθεια χρειάστηκε να καταβάλω. Καμιά φορά έπρεπε να επιδείξω απίστευτη αυτοσυγκράτηση για να μην υποκύψω στις βίαιες παρορμήσεις μου. Μια μέρα συνέλαβα τη νεαρή κυρία να γράφει μ' ένα ξύλο στην άμμο. Πήγα κοντά να δω τι ήταν αυτό που είχε γράψει. Διάβασα το όνομά μου: "Χάρολντ". Βγάζοντας μία κραυγή σαν άγριο θηρίο έτρεξα στη θάλασσα και βούτηξα ως το βυθό. Όταν ξαναβγήκα στην επιφάνεια ήμουν πιο ήρεμος. Η Ήντιθ με πλησίασε κι έτσι όπως έσταζα ολόκληρος, ακούμπησε τα χέρια της στους ώμους μου και είπε:

   - Είστε υπέροχος.

   - Ναι, απάντησα εγώ.

   Έπειτα πρόσθεσα:

   - Δεσποινίς Κρόυντεν, έλεος μην αγγίζετε τ' αυτί μου. Δεν θα το αντέξω.

   Της γύρισα την πλάτη και βάλθηκα ν' ατενίζω τη θάλασσα. Τότε άκουσα πίσω μου κάτι σαν στεναγμό. Η νεαρή γυναίκα είχε πέσει και κυλιόταν στην άμμο.

   -Δεσποινίς Κρόυντεν, έλεος, μην κυλιέστε στην άμμο.

   Όρμησα στην παραλία κι έτριψα το πρόσωπό μου με χαλίκια.

[...]

Απόσπασμα από το "Η νήσος των πειρασμών ή Οι ναυαγοί του έρωτα" - Στίβεν Λίκοκ