Ο μεγάλος Γκάτσμπυ - Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ

Ο μεγάλος Γκάτσμπυ - Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ

[...]

   Φάγαμε στην τραπεζαρία, που ήταν κι αυτή σκοτεινιασμένη από τις τέντες, και πνίγαμε τη νευρικότητα και την προσποιητή ευθυμία μας σε κρύα μπίρα.

   "Τι θα κάνουμε το απόγευμα;" είπε η Νταίζυ. "Τι θα κάνουμε αύριο, τι θα κάνουμε τα επόμενα τριάντα χρόνια;"

   "Μην τα βλέπεις τόσο μαύρα" είπε η Τζόρνταν. "Η ζωή αρχίζει ξανά με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου".

   "Μα κάνει τόση ζέστη!" επέμεινε η Νταίζυ, έτοιμη να βάλει τα κλάματα, "κι είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Δεν κατεβαίνουμε στην πόλη;"

[...]

[...]

   "Θα πάρουμε μαζί κανένα ποτό;" φώναξε η Νταίζυ από ένα παράθυρο.

   "Θα πάρω ουίσκυ" είπε ο Τομ και μπήκε στο σπίτι.

   Ο Γκάτσμπυ ήταν σφιγμένος· γύρισε σε μένα: 

   "Δεν μπορώ να πω τίποτα μες στο σπίτι του, φίλε μου."

   "Η φωνή της έχει μια αναίδεια" είπα. "Είναι γεμάτη -" Δίστασα.

   "Η φωνή της είναι γεμάτη λεφτά" είπε απότομα.

   Ναι, αυτό ήταν. Δεν το είχα καταλάβει μέχρι τότε. Ήταν γεμάτη λεφτά - αυτή ήταν η  ανεξάντλητη γοητεία της κυματιστής φωνής της, αυτό το ανεβοκατέβασμα, το κουδούνισμα... Ψηλά σε ένα λευκό παλάτι, η θυγατέρα του βασιλιά, το χρυσό κορίτσι...

[...]

Αποσπάσματα από το 'Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ' - Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ