Ο κυνηγός - Χούλιο Κορτάσαρ

Ο κυνηγός - Χούλιο Κορτάσαρ

[...]

   - Ας πούμε κάπου δύο λεπτά, ξαναλέει ο Τζόνυ. Δύο λεπτά και σου έχω πει ένα κομματάκι, τίποτα άλλο. Αν σου έλεγα όλα όσα είδα να κάνουν τα παιδιά και πως ο Χαμπ έπαιζε το Save It, Pretty Mama κι εγώ άκουγα κάθε νότα, καταλαβαίνεις, κάθε νότα, και ο Χαμπ δεν είναι από εκείνους που κουράζονται, κι αν σου έλεγα πως άκουσα ακόμη και τη γριά μου να λέει μια ατελείωτη προσευχή που μιλούσε για λάχανα, μου φαίνεται, ζητούσε συγχώρεση για μένα και το γέρο μου κι έλεγε κάτι για κάποια λάχανα... Λοιπόν, αν σ' τα 'λεγα με λεπτομέρειες όλα αυτά, θα περνούσαν περισσότερα από δυο λεπτά, ε Μπρούνο;

   - Αν πράγματι άκουσες και είδες όλα αυτά θα περνούσε ένα γεμάτο τέταρτο της ώρας, του είπα γελώντας.

   - Θα περνούσε ένα γεμάτο τέταρτο της ώρας, ε Μπρούνο; Τότε να μου πεις πως γίνεται και ξαφνικά νιώθω πως το μετρό σταματάει και φεύγω απ' τη γριά μου και τη Λαν κι απ' όλα εκείνα, και βλέπω πως βρισκόμαστε στο Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε, που απέχει ακριβώς ενάμισι λεπτό από το Οντεόν.

   Ποτέ δεν με απασχολούν ιδιαίτερα αυτά που λέει ο Τζόνυ, αλλά τώρα, με τον τρόπο που με κοιτάζει, νιώθω ρίγος.

   - Μόλις ενάμισι λεπτό με το χρόνο το δικό σου και το χρόνο το δικό της, λέει μνησίκακα ο Τζόνυ. Και ακόμη με το χρόνο του μετρό και του ρολογιού μου, καταραμένα να' ναι. Τότε πως γίνεται κι εγώ σκεφτόμουν ένα τέταρτο της ώρας  Μπρούνο; Πως μπορείς να σκέφτεσαι ένα τέταρτο της ώρας σ' ενάμισι λεπτό; Σου ορκίζομαι πως εκείνη τη ημέρα δεν είχα καπνίσει ούτε ένα κομματάκι ούτε ένα φυλλαράκι, προσθέτει σαν παιδί μικρό που απολογείται. Και ύστερα μου ξανασυνέβη, τώρα αρχίζει να μου συμβαίνει παντού. Αλλά, προσθέτει πονηρά, μόνο μέσα στο μετρό μπορώ να καταλάβω γιατί το να ταξιδεύω με το μετρό είναι σαν να 'μαι βαλμένος μέσα σ' ένα ρολόι Οι στάσεις είναι τα λεπτά, καταλαβαίνεις, είναι ο χρόνος, ο δικός σας, του τώρα· αλλά εγώ ξέρω πως υπάρχει άλλος κι έκατσα και σκέφτηκα, σκέφτηκα...

   Σκεπάζει το πρόσωπο με τα χέρια και τρέμει. Θα ήθελα να έχω ήδη φύγει, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω για να τους αποχαιρετίσω χωρίς να στεναχωρηθεί ο Τζόνυ, γιατί είναι φοβερά ευαίσθητος με τους φίλους του. Αν συνεχίσει έτσι, θα την έχει άσκημα, τουλάχιστον με την Ντεντέ δεν πρόκειται να μιλάει γι αυτά τα πράγματα.

   -Μπρούνο, αν μπορούσα μονάχα να ζω όπως εκείνες τις στιγμές ή όπως όταν παίζω, που και τότε ο χρόνος αλλάζει... Καταλαβαίνεις τι θα μπορούσε να συμβεί σ' ενάμισι λεπτό... Τότε ένας άνθρωπος, όχι μονάχα εγώ, αλλά αυτή, κι εσύ, και όλα τα παιδιά θα μπορούσαμε να ζήσουμε χίλιες φορές περισσότερο απ' όσο ζούμε εξαιτίας των ρολογιών, της μανίας των λεπτών και του μεθαύριο...

[...]

Απόσπασμα από το "Ο κυνηγός" - Χούλιο Κορτάσαρ