Αρχάριοι - Ρέιμοντ Κάρβερ

Αρχάριοι - Ρέιμοντ Κάρβερ

[...]

   "Τι ξέρει στ' αλήθεια ο καθένας από μας για την αγάπη;" είπε ο Χερμπ. "Θέλω να πω, εγώ εννοώ αυτό που έχω να πω και να με συμπαθάτε που το λέω Εμένα μου φαίνεται πως είμαστε όλοι αρχάριοι στην αγάπη. Λέμε πως αγαπάμε ο ένας τον άλλο, κι έτσι είναι, δεν αμφιβάλλω γι' αυτό. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο και τον αγαπάμε δυνατά , όλοι μας. Εγώ αγαπάω την Τέρι και η Τέρι αγαπάει εμένα, κι εσείς παιδιά αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Ξέρετε τώρα για τι είδους αγάπη μιλάω. Για τη σεξουαλική αγάπη, αυτή την έλξη για τον άλλο, τον σύντροφο, καθώς και για την απλή καθημερινή αγάπη, αγάπη για την υπόσταση του άλλου, αγάπη του να είσαι με τον άλλον, τα μικρά πράγματα που συνιστούν την καθημερινή αγάπη. Ακόμα και τη σαρκική αγάπη, και την ας την πούμε συναισθηματική αγάπη, την καθημερινή έγνοια του άλλου. Καμιά φορά όμως δυσκολεύομαι να χωνέψω το γεγονός πως πρέπει να είχε αγαπήσει το ίδιο και την πρώτη μου γυναίκα. Κι όμως έτσι είναι, το ξέρω. Από αυτή την άποψη λοιπόν, και για να σας προλάβω, είμαι όντως σαν την Τέρι. Την Τέρι και τον Καρλ". Το σκέφτηκε λίγο και μετά συνέχισε. "Όμως υπήρξε περίοδος που νόμιζα πως αγαπούσα την πρώτη μου γυναίκα περισσότερο κι από την ίδια τη ζωή, και είχαμε και τα παιδιά μαζί. Τώρα όμως μόνο που τη σκέφτομαι, μου γυρίζουν τ' άντερα. Έτσι είναι. Πως σας φαίνεται αυτό; Τι απέγινε εκείνη η αγάπη; Μήπως αυτή η αγάπη σβήστηκε απλώς απ' τον χάρτη σαν να μην υπήρξε ποτέ; Τι συνέβη, αυτό θέλω να ξέρω. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος; Κι έπειτα υπάρχει και ο Καρλ. Πάμε λοιπόν ξανά στον Καρλ. Αγαπούσε την Τέρι τόσο παράφορα, που επιχείρησε να τη σκοτώσει και τελικά κατέληξε να δώσει τέλος στη ζωή του". Σταμάτησε να μιλάει και κούνησε το κεφάλι του. "Εσείς, παιδιά, είστε μαζί δεκαοχτώ μήνες και αγαπάτε ο ένας τον άλλο, φαίνεται πεντακάθαρα, λάμπετε απ' την κορφή ως τα νύχια. Αλλά είχατε αγαπήσει κι άλλους ανθρώπους πριν βρεθείτε οι δυο σας. Ήσασταν και οι δυο ξαναπαντρεμένοι, όπως εμείς Και πιο πριν είχατε πιθανώς αγαπήσει κι άλλους ανθρώπους. Η Τέρι κι εγώ είμαστε μαζί πέντε χρόνια τα τέσσερα παντρεμένοι. Και το τρομερό είναι, το τρομερό αλλά και το ωραίο μαζί, αυτό που μας σώζει, θα μπορούσες να πεις, είναι πως αν κάτι συνέβαινε σε έναν απ' τους δυο μας - με συγχωρείτε που το λέω αυτό-, όμως αν κάτι συνέβαινε αύριο σε έναν απ' τους δυο μας, νομίζω πως ο άλλος, το άλλο μισό, θα θρηνούσε για ένα διάστημα, ξέρετε τώρα, αλλά ύστερα αυτός που θα είχε επιβιώσει θα συνέχιζε τον δρόμο του και θα αγαπούσε ξανά, πολύ σύντομα θα είχε κάποιον άλλο κοντά του, κι όλη αυτή, όλη αυτή η αγάπη - Χριστέ μου, πως να το διανοηθείς;-θα ήταν απλώς μια ανάμνηση. Ίσως ούτε καν ανάμνηση. Ίσως και να 'πρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Έχω όμως άδικο; Είμαι βαθιά νυχτωμένος; Το ξέρω πως αυτό ακριβώς πρόκειται να συμβεί με την Τέρι κι εμένα, όσο κι αν αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Αυτό αφορά και τους δυο μας. Στοιχηματίζω το κεφάλι μου γι' αυτό. Το έχουμε αποδείξει όλοι μας εξάλλου. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Διορθώστε με αν κάνω λάθος. Θέλω να ξέρω. Δεν λέω πως ξέρω τα πάντα, και είμαι ο πρώτος που το παραδέχεται"

   "Χερμπ, για όνομα του Θεού" είπε η Τέρι. "Πολύ δυσάρεστα πράγματα. Μας λες πολύ δυσάρεστα πράγματα. Έστω κι αν θεωρείς πως έτσι είναι" είπε "δεν παύει να είναι δυσάρεστα". Έσκυψε προς το μέρος του και τον έπιασε απ' το χέρι κοντά στον καρπό. "Άρχισες να μεθάς, Χερμπ; Καλέ μου, έχει μεθύσει;"

[...]

Απόσπασμα από τη συλλογή "Αρχάριοι" - Ρέιμοντ Κάρβερ (Διήγημα - "Αρχάριοι")