Over the Sun Poems

  Κρυμμένος - Παύλος Σιδηρόπουλος   Κρυμμένος σ' ένα υπόγειο μακριά κάπου στο Περιστέρι ή στο Μπραχάμι ή κάπου ακόμα πιο μακρύτερα ανύποπτος, τα παιδικά μου χρόνια παραφύλαγε. Αδέσμευτος μέσα στο χρόνο, ανυποψίαστος. Στον όποιο χώρο προσαρμόσιμος. Ο άνθρωπος με τα κοινά ενδιαφέροντα κοινή βορά, βορά του κοινού κοινός κανόνας, κανόνας του κοινού που πάντα βρίσκει μια παρέα για να μιλά για το ποδόσφαιρο, για γάμους, για βαφτίσια για τα σκουπίδια, τα κοινόχρηστα και για πολιτικά. Ο κάθε χώρος τού πηγαίνει κι εγώ, που ψάχνω την παλιά μου γειτονιά. Λοιπόν νάτον που με κοιτά ψυχρά κι αγριεμένα Τι να του πω; "Αχ, φίλε μου κι αν ήξερες;" Δεν ξέρει. Δεν ξέρουν. Ο χρόνος ανύποπτος και για τους δυο μας. Και τούτος με κοιτά , ο αγαθός. Καινούργιοι φίλοι, καινούργια καφενεία, στέκια καινούργια Καινούργια, πιο καινούργια κι ακόμα καινουργιότερα. Και μέσα εκεί οι άνθρωποι παλιοί κι ακόμα πιο παλιότεροι.   Κι έρχεσαι ξάφνου εσύ να μ' οδηγήσεις· πού να με πας; Στον τόπο εδώ που μ'

Σώπα, μη μιλάς - Αζίζ Νεσίν   Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κοψ’ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε: “σώπα”. Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε: ”εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!” Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: “κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ….σώπα!” Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, “Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε, “θα βρεις το μπελά σου, σώπα”. Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι “Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα” Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε “Σώπα”. Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : “Μην ανακατεύεσαι,

Τρέλα - Λόρενς Φερλιγνκέττι   να είσαι ζωντανός σ' έναν τόσο παράξενο κόσμο με την μπάντα να παίζει εμβατήρια                         σ' ένα κλασικό κιόσκι για ορχήστρα               και τον κόσμο  στα παγκάκια κάτω απ' τα κουρεμένα δέντρα          και τα κορίτσια               στο γρασίδι και το αεράκι να φυσά και τα σημαιάκια                                                                ν' ανεμίζουν και μ' έναν χοντρό μ' ένα βαρύ παλτό και μια μελαχρινή γυναίκα μ' ένα μελαχρινό σκυλί                                                                 που το φώναζε Λουτσία και μια γάτα με λουρί κι ένα πεκινουά μ' ένα ξανθο μωρό κι έναν Κουβανό με μπερέ και μια παρέα αγοριών να ποζάρει για                                                                           ομαδική φωτογραφία και τότε               μόλις η μπάντα έστριψε δεξιά παίζοντας εμβατήρια          ένας νάνος έτρεξε πέρα φωνάζοντας και κουνώντας το καπέλο του σε κάποιον κι ένας νεαρός με μια φα

Η διαθήκη μου - Κατσαρός Μ. Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ. Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι  και λέει: Δόξα σοι ο Θεός. Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών στον κοντό άνθρωπο του γραφείου στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί στην κρατική εκπαίδευση στο φόρο σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι σ’ αυτούς που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους. Αντισταθείτε στις υπηρεσίες

Εγκώμιο της απραξίας - Φρανσουά Ζυλλιέν [...] Το έμμεσο και το διακριτικό Έχοντας ως βάση την εικόνα της ανάπτυξης ενός φυτού, η κινεζική σκέψη αντιλαμβάνεται την αποτελεσματική δράση να ενεργεί με τρόπο έμμεσο και διακριτικό , σαν μια "επιρροή", όπως η φύση. Η σχέση μέσου-σκοπού μάς οδηγεί να σκεφτούμε την αποτελεσματικότητα (βλ. π.χ. Κλαούζεβιτς) ως τη "συντομότερη" οδό προς τον επιδιωκόμενο στόχο. Αντίθετα, η κινεζική αποτελεσματικότητα είναι έμμεση, εφόσον πηγάζει από τους πρόσφορους παράγοντες, ή απ' τους παράγοντες που καθιστούμε πρόσφορους, αποτελώντας ενδογενή συνέπεια των συνθηκών, και όχι προϊόν κάποιας ανθρώπινης προβολής. Ο έμμεσος  χαρακτήρας της έγκειται στο ότι ως μόνο πραγματικό αποτέλεσμα νοείται εκείνο που εντάσσεται στη ροή μιας διαδικασίας ή που περνά μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Έμμεσο χαρακτήρα έχει το σκάλισμα γύρω απ' το φυτό προκειμένου να το κάνεις ν' αναπτυχθεί. "Να το κάνεις ν' αναπτυχθεί": αυτ

Πορνογραφικά γραπτά - Μπορίς Βιάν [...] Γιατί, ας μη γελιόμαστε. Ο κομμουνισμός είναι πολύ συμπαθής, αλλά έχει καταντήσει ένα είδος εθνικού κομφορμισμού. Ο σοσιαλισμός έβαλε τόσο κρασί στο νερό του που το γύρισε στην αφθονία... όσο για τα υπόλοιπα, δεν σκοπεύω να μιλήσω γι΄αυτά επειδή αγνοώ τι ακριβώς είναι η πολιτική και δεν είναι κάτι που μ' ενδιαφέρει περισσότερο απ' τον καπνό... Ναι, οι αληθινοί προπαγανδιστές μιας νέα τάξης, οι αληθινοί απόστολοι της μελλοντικής επανάστασης, μελλοντικής και διαλεκτικής είναι, βεβαίως, οι λεγόμενοι ελευθεριάζοντας συγγραφείς. Το να διαβάζουμε ερωτικά βιβλία, να τα διαδίδουμε, να τα γράφουμε, σημαίνει ότι προετοιμάζουμε τον κόσμο του αύριο και ανοίγουμε τον δρόμο για την αληθινή επανάσταση. *** Κατά τ' άλλα, υπάρχουν τόσοι άλλοι λόγοι που δικαιολογούν την ερωτική λογοτεχνία που μετά βίας τολμώ να επιμείνω: μήπως οι πάντες δεν αναγνωρίζουν ότι ο πόλεμος είναι το μεγαλύτερο απ' όλα τα δεινά; Μήπως οι πάντες δεν αποδέ

Οι άνθρωποι στα δέντρα - Χάνια Γιαναγκιχάρα [...] Όσο για μένα, δεν αισθανόμουν ότι ήμουν σε θέση να κρίνω την τελετή. Οπωσδήποτε ήταν μια έκπληξη, έως σοκ, δεν μπορώ όμως να αρνηθώ ότι με έκανε να αναθεωρήσω ορισμένες εικασίες που είχα ανέκαθεν για την παιδική ηλικία, και το σεξ γενικώς, και να δω ότι δεν υπήρχε μία και μοναδική σωστή στάση απέναντι σε κανένα από τα δύο. Αυτό ίσως ακούγεται πολύ αφελές, μάλλον όμως μέχρι τότε πίστευα ότι υπήρχαν μερικά απόλυτα στον κόσμο - ότι συγκεκριμένες συμπεριφορές ή πράξεις, όπως ο φόνος, ήταν εγγενώς λάθος, και άλλες εγγενώς σωστές. Όμως το διάστημα που πέρασα στο Ιβου'ίβου μού έμαθε ότι όλοι οι κανόνες και η ηθική είναι πολιτιστικώς σχετικοί. Και η αντίδραση της Έσμε μού έμαθε ότι ενώ ο πολιτιστικός σχετικισμός είναι μια ιδέα που εύκολα την επεξεργάζεσαι διανοητικά, δεν είναι, για πολλούς, και μια ιδέα που εύκολα τη θυμάσαι. [...] Είναι παράξενη αίσθηση να επανέρχομαι σε αυτή την αποκάλυψη στα εβδομήντα τέσσερά μου. Όταν είν

Μάιλς - Αυτοβιογραφία - Μάιλς Ντέιβις & Κούινσυ Τρουπ [...]    Ήμουνα και επαναστάτης και μαύρος και αντικομφορμιστής και κουλ και οργισμένος και σοφιστικέ και καθαρός σ' όλα μου. - ή όπως αλλιώς θέλετε να το χαρακτηρίσετε - ήμουν λοιπόν όλα αυτά μαζί κι άλλα πολλά ακόμα. Αλλά έπαιζα και τα κέρατά μου στην τρομπέτα κι είχα μια καταπληκτική ορχήστρα, η αναγνώριση επομένως δε στηρίχτηκε μονάχα στην εικόνα του επαναστάτη. Έπαιζα την τρομπέτα μου και διεύθυνα την καλύτερη ορχήστρα που υπήρχε στην πιάτσα, μια ορχήστρα δημιουργική, επινοητική, σφιχτοδεμένη και καλοδουλεμένη. Και κατά τη γνώμη μου, αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο κερδίσαμε τελικά την αναγνώριση. [...]    Στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία σέβονται την κουλτούρα των μαύρων, ενώ οι λευκοί της Αμερικής προτιμούν να προβάλλουν λευκούς σαν τον Έλβις Πρίσλεϋ, για παράδειγμα, που αντέγραφε τους μαύρους, παρά να προωθήσουν το πρωτότυπο. Δίνουν ένα σωρό λεφτά στα λευκά ροκ συγκροτήματα, για να τα διαφημίσουν και να τ

Ο κυνηγός - Χούλιο Κορτάσαρ [...]    - Ας πούμε κάπου δύο λεπτά, ξαναλέει ο Τζόνυ. Δύο λεπτά και σου έχω πει ένα κομματάκι, τίποτα άλλο. Αν σου έλεγα όλα όσα είδα να κάνουν τα παιδιά και πως ο Χαμπ έπαιζε το Save It, Pretty Mama κι εγώ άκουγα κάθε νότα, καταλαβαίνεις, κάθε νότα, και ο Χαμπ δεν είναι από εκείνους που κουράζονται, κι αν σου έλεγα πως άκουσα ακόμη και τη γριά μου να λέει μια ατελείωτη προσευχή που μιλούσε για λάχανα, μου φαίνεται, ζητούσε συγχώρεση για μένα και το γέρο μου κι έλεγε κάτι για κάποια λάχανα... Λοιπόν, αν σ' τα 'λεγα με λεπτομέρειες όλα αυτά, θα περνούσαν περισσότερα από δυο λεπτά, ε Μπρούνο;    - Αν πράγματι άκουσες και είδες όλα αυτά θα περνούσε ένα γεμάτο τέταρτο της ώρας, του είπα γελώντας.    - Θα περνούσε ένα γεμάτο τέταρτο της ώρας, ε Μπρούνο; Τότε να μου πεις πως γίνεται και ξαφνικά νιώθω πως το μετρό σταματάει και φεύγω απ' τη γριά μου και τη Λαν κι απ' όλα εκείνα, και βλέπω πως βρισκόμαστε στο Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε, πο

Αρχάριοι - Ρέιμοντ Κάρβερ [...]    "Τι ξέρει στ' αλήθεια ο καθένας από μας για την αγάπη;" είπε ο Χερμπ. "Θέλω να πω, εγώ εννοώ αυτό που έχω να πω και να με συμπαθάτε που το λέω Εμένα μου φαίνεται πως είμαστε όλοι αρχάριοι στην αγάπη. Λέμε πως αγαπάμε ο ένας τον άλλο, κι έτσι είναι, δεν αμφιβάλλω γι' αυτό. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο και τον αγαπάμε δυνατά , όλοι μας. Εγώ αγαπάω την Τέρι και η Τέρι αγαπάει εμένα, κι εσείς παιδιά αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Ξέρετε τώρα για τι είδους αγάπη μιλάω. Για τη σεξουαλική αγάπη, αυτή την έλξη για τον άλλο, τον σύντροφο, καθώς και για την απλή καθημερινή αγάπη, αγάπη για την υπόσταση του άλλου, αγάπη του να είσαι με τον άλλον, τα μικρά πράγματα που συνιστούν την καθημερινή αγάπη. Ακόμα και τη σαρκική αγάπη, και την ας την πούμε συναισθηματική αγάπη, την καθημερινή έγνοια του άλλου. Καμιά φορά όμως δυσκολεύομαι να χωνέψω το γεγονός πως πρέπει να είχε αγαπήσει το ίδιο και την πρώτη μου γυναίκα. Κι όμως έτσι είναι, το ξέρω. Απ

Κρασί στους αλήτικους δρόμους - Τζακ Κέρουακ Θα μπορούσα να κάνω κάτι χειρότερο απ’ το να κάθομαι στους αλήτικους δρόμους πίνοντας κρασί, απ’ το να ξέρω πως τίποτα δεν έχει σημασία τελικά να ξέρω πως δεν υπάρχει πραγματική διαφορά ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς να ξέρω πως η αιωνιότητα δεν είναι ούτε νηφάλια ούτε μεθυσμένη, να ξέρω όλα τούτα νέος και να ‘μαι ποιητής, θα μπορούσα να ήμουν επιχειρηματίας και να λέω τρομερές βλακείες και να πιστεύω πως ο Θεός νοιάζεται για μένα, αντί γι αυτό έκατσα σταυροπόδι σε μοναχικές παρόδους και κανείς δεν με είδε, μόνο το μπουκάλι είδαν κι αυτό είχε αδειάσει κι έκανα έρωτα σε καλαμποκοχώραφα και σε νεκροταφεία για να μάθω πως οι νεκροί δεν κάνουν φασαρία για να μάθω πως τα καλαμπόκια μιλάνε (το ’να στ’ άλλο με χέρια γέρικα ξερά) κάθισα στα σοκάκια νιώθοντας τα φώτα του νέον και κοιτώντας τους επιστάτες της μητρόπολης να στύβουν τις πατσαβούρες τους κάτω στα σκαλιά της εκκλησίας. Κάθομαι και πίνω κρασί και αγιάζω

Έθιμα ταφής - Χάννα Κεντ [...]    Εφημέριε Τότι, τράβα την καρέκλα σου πιο κοντά Θα σου πω πώς ήταν στ' αλήθεια.    Το σιχαινόμουν που ήμουν παραδουλεύτρα του. Τη μια νύχτα ήμουν η ερωμένη του, το λαχάνιασμά του πάνω στο δικό μου. Και την επόμενη ήμουν η Άγκνες, η παραδουλεύτρα. Ούτε καν η οικονόμος του! Και οι ψυχρές διαταγές του άρχισαν να μοιάζουν τιμωρίες.    "Φέρε τα πρόβατα από το λιβάδι. Άρμεξε την αγελάδα. Άρμεξε τις προβατίνες. Φέρε νερό. Μάζεψε τις στάχτες κι άντε να τις σκορπίσεις το χώμα. Τάισε τη Θόρανα. Καν' την να σταματήσει το κλάμα. Καν' την να σταματήσει το κλάμα! Αυτό το δοχείο είναι βρώμικο. Πες στη Σίγκα να σου δείξει πως πλένουμε τα ποτήρια".    Καταλαβαίνεις τι σου λέω, πάτερ; Ή την νομίζεις την αγάπη σταθερή κι αμετάβλητη; Έχεις αγαπήσει ποτέ γυναίκα; Κάποιο πρόσωπο που να το αγαπάς τόσο όσο μισείς τη δύναμη και την εξουσία που έχει απάνω σου; [...] Απόσπασμα από το "Έθιμα Ταφής" - Χάννα Κεντ

Η νήσος των πειρασμών ή Οι ναυαγοί του έρωτα - Στίβεν Λίκοκ [...]    Μπορεί να εργαζόμουν έτσι σκληρά για την άνετη διαβίωση και των δυο μας, όμως στο μυαλό μου είχα αποκλειστικά την Ήντιθ Κρόυντεν, Ήξερα ότι από τη στιγμή που θα ξεπερνούσαμε το φράγμα που ορθωνόταν ανάμεσά μας, θα υπερπηδούσαμε όλα τα εμπόδια. Ένας Θεός ξέρει πόση προσπάθεια χρειάστηκε να καταβάλω. Καμιά φορά έπρεπε να επιδείξω απίστευτη αυτοσυγκράτηση για να μην υποκύψω στις βίαιες παρορμήσεις μου. Μια μέρα συνέλαβα τη νεαρή κυρία να γράφει μ' ένα ξύλο στην άμμο. Πήγα κοντά να δω τι ήταν αυτό που είχε γράψει. Διάβασα το όνομά μου: "Χάρολντ". Βγάζοντας μία κραυγή σαν άγριο θηρίο έτρεξα στη θάλασσα και βούτηξα ως το βυθό. Όταν ξαναβγήκα στην επιφάνεια ήμουν πιο ήρεμος. Η Ήντιθ με πλησίασε κι έτσι όπως έσταζα ολόκληρος, ακούμπησε τα χέρια της στους ώμους μου και είπε:    - Είστε υπέροχος.    - Ναι, απάντησα εγώ.    Έπειτα πρόσθεσα:    - Δεσποινίς Κρόυντεν, έλεος μην αγγίζετε τ' αυτί μου.

Ο μεγάλος Γκάτσμπυ - Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ [...]    Φάγαμε στην τραπεζαρία, που ήταν κι αυτή σκοτεινιασμένη από τις τέντες, και πνίγαμε τη νευρικότητα και την προσποιητή ευθυμία μας σε κρύα μπίρα.    "Τι θα κάνουμε το απόγευμα;" είπε η Νταίζυ. "Τι θα κάνουμε αύριο, τι θα κάνουμε τα επόμενα τριάντα χρόνια;"    "Μην τα βλέπεις τόσο μαύρα" είπε η Τζόρνταν. "Η ζωή αρχίζει ξανά με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου".    "Μα κάνει τόση ζέστη!" επέμεινε η Νταίζυ, έτοιμη να βάλει τα κλάματα, "κι είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Δεν κατεβαίνουμε στην πόλη;" [...] [...]    "Θα πάρουμε μαζί κανένα ποτό;" φώναξε η Νταίζυ από ένα παράθυρο.    "Θα πάρω ουίσκυ" είπε ο Τομ και μπήκε στο σπίτι.    Ο Γκάτσμπυ ήταν σφιγμένος · γύρισε σε μένα:     "Δεν μπορώ να πω τίποτα μες στο σπίτι του, φίλε μου."    "Η φωνή της έχει μια αναίδεια" είπα. "Είναι γεμάτη -" Δίστασα.

Το διπλό βιβλίο - Δημήτρης Χατζής [...]    Και να με και 'γω με το όπιον μου. Στέκομαι μπροστά σ' αυτές τις γεμάτες, τις ωραίες βιτρίνες, χαζεύω, μαγεύομαι, τις αφήνω να με διαφθείρουν όσο θέλουν. Κοιτάζω τα είδη τους, μελετάω τα σχήματά και τα χρώματα, σκέφτομαι τις ποιότητες, τα υλικά τους, βλέπω τις τιμές τους, τις λογαριάζω με τα μεροκάματα τα δικά μας. Είμαι καταναλωτής. Για τους σοφούς μας του καφενείου σημαίνει πως διαλύομαι, αλλοτριώνομαι, λένε, μέσα στους άλλους. Για μένα τέτοιαν ώρα στη λεωφόρο, που δεν έχω πουθενά να πάω - είμαι καταναλωτής θα πει πως υπάρχω. Υπάρχω μέσα στους άλλους. Έχω στην τσέπη μου τα λεφτά μου - μοιράζομαι τη ζωή μας, ας λένε πως είναι ψεύτικη, ας είναι και θέατρο μόνο.    Κοιτάω, λοιπόν, όσο θέλω, κάνω μία και μπαίνω και στο κατάστημα. Μπορώ να διαλέξω - και για μένα το 'χουν αυτό το κατάστημα. Διαλέγω. Δε με ρωτάει κανένας ποιός είμαι, που τα βρήκα τα λεφτά μου, με περιμένουνε να διαλέξω - πρέπει να με περιμένουν. Σούζα. Είναι

Αντιθέσεις - Γιώργος Κοκκινίδης Μόνος εγώ στέκομαι παράμερα και κρατώ το φως στο σκοτάδι. Είν' η καρδιά μου ανοιχτή παρότι στο κάππα βρίσκεται η λέξη κλειστός.

33x3x33 - 28 - ε.ε. κάμινγκς βούτηξε γιά όνειρα αλλιώς ένα σύνθημα μπορεί νά σέ ανατρέψει (τα δέντρα είναι οι ρίζες τους και ο άνεμος είναι άνεμος) εμπιστέψου τήν καρδιά σου άν οι θάλασσες πάρουν φωτιά (και ζήσε μέ μέτρο τήν αγάπη έστω καί άν τ' αστέρια περπατούν πρός τά πίσω) να τιμάς τό παρελθόν αλλά νά καλωσορίζεις τό μέλλον (και χόρεψε τόν θάνατο σου ώς τό πρωί σ' αυτό τόν γάμο) μή δίνεις σημασία σ' έναν κόσμο γεμάτο τιποτένιους ή ήρωες (γιατί στόν θεό αρέσουν τά κοριτσάκια καί τό αύριο καί η γή)

Ο δύσκολος ακροατής - Ουΐλλιαμ Κάρλος Ουΐλλιαμς Ο ανίσχυρος αυτοκράτορας αποβλακώνεται γράφοντας ποιήματα στον κήπο ενώ τα στρατεύματα του πυρπολούν και σκοτώνουν. Εμείς όμως, φτωχοί στου έρωτα την έλλειψη, βαστάμε κάποια επαφή με την αλήθεια της ανθρώπινης δυστυχίας: ας πούμε τα όψιμα λουλούδια, απείραχτα από έντομα και αναμένοντας το ψύχος μονάχα.

Μια νύχτα χωρίς παζάρια - Βασίλης Δημητράκος Ήρθα κατά τη μία, τρεκλίζοντας σου χτύπησα την πόρτα· (αν ήμουν στεγνός δε θα τολμούσα -). Το μπουκάλι με το κονιάκ έφερες και τα ποτήρια στα πόδια μας δίχως να στο ζητήσω, καθάρισες και μήλο. Κατάχαμα κάθησες δίπλα μου, ξεμούδιαζες βάζοντας τρυφερά το χέρι μου πάνω στο κέφι σου. Στο μουγγό, τα πίναμε κι ανάβαμε· γίναμε λιώμα.

33x3x33 -11 - ε.ε. κάμινγκς σε πείσμα κάθε πράγματος πού αναπνέει καί κινείται,αφού ο Όλεθρος (με λευκά μακρύτατα χέρια συγυρίζοντας κάθε πτυχή) θα λειάνει εντελώς τα μυαλά μας -προτού αφήσω την κάμαρά μου γυρίζω, και (σκύβοντας μέσα από το πρωί)φιλάω αυτό το μαξιλάρι,αγαπημένη μου όπου τα κεφάλια μας έζησαν και υπήρξαν.

Το ημερολόγιο του άνθους μου - Αλίνα Ρέγες [...]    Δυο χιλιάδες χρόνια μετά τη γέννηση του θεού της αγάπης, αφού έτσι μετράμε, κάθε χρόνος θα είναι ανθηρός ή δεν θα υπάρξει: Ανθηρός έρως είναι η ζωή!    Ανθηρός, παραπλανητικός, αφού η αγάπη είναι περιπλανώμενος θεός.    Χρηστική, αφού το μόνο μέτρο της αγάπης είναι να αγαπάς χωρίς μέτρο.    Από τον πόθο γεννιέται η αγάπη, είναι η σκληρότητα και το καθημερινό της θαύμα.    Αλλά η αγάπη είναι ικανή για δυο πιο μεγάλα ακόμα θαύματα, και πιο σπάνια: να γεννά τον πόθο εκεί που δεν θα μπορούσε ποτέ να γεννηθεί μόνος του · και να μην υπακούει στον πόθο εκεί που δεν πρέπει να νικήσει. [...] ~ Απόσπασμα από 'Το ημερολόγιο του άνθους μου' - Αλίνα Ρέγες

Μία μετάφραση από τα γαλλικά του Ζαν Λουί ινκόγκνιτο Την αγαπημένη μου που δεν θέλει να μ' αγαπήσει: Τη ζωή μου που δεν μπορεί να μ' αγαπήσει: Τις ξελογιάζω και τις δύο. Εκείνη με τα στρογγυλά φιλιά μου... (Στο χαμόγελο της αγαπημένης μου η επιδοκιμασία           του σύμπαντος) Η ζωή είναι η τέχνη μου... (Ασπίδα μπροστά στον θάνατο) Έτσι δίχως έγκριση ζω. (Τι λυπηρή θεοδικία!) Η μια δεν ξέρει - Η άλλη ποθεί -                        Έτσι έχουν τα πράγματα. Το φεγγάρι  Σε κάποιες περιπτώσεις το φεγγάρι είσαι εσύ Σε κάθε περίπτωση το φεγγάρι. ~

Μαθαίνεις - Χόρχε Λούις Μπόρχες Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή. Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις… Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις… μαθαίνει

Η Βίβλος των Ηδονών - Raoul Vaneigem «…Αν ο έρωτας είναι τυφλός, ο λόγος ειναι οτι δεν βλέπει τίποτα με τα μάτια της εξουσίας. Μην ελπίζετε να κρίνει και να κυβερνήσει, γιατί αγνοεί την ανταλλακτική σχέση. Αρκείται στον εαυτό του. Όντας το κέρας της Αμάλθειας της σεξουαλικότητας, εκφράζει καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο του ευνουχισμού, τη θέληση για ζωή και την υπέροχη αγριάδα της. Αν, πάντως, οι εραστές που χτες λατρεύονταν χωρίζουν ξαφνικά μέσα στο μίσος και στην περιφρόνηση, η αιτία δεν βρίσκεται σε κάποιο αναλλοίωτο νόμο της παρακμής, σε κάποια αδυσώπητη μοίρα της κούρασης. Προέρχεται απο τη μέγγενη των ανταλλαγών, που μαραίνει τα πάθη, σβήνει τις φλόγες της καρδιάς, πνίγει τις παρορμήσεις… Αντί να μείνουν άπληστοι για τα πάντα μέχρι την εσχατιά του κορεσμού, να που οι εραστές επικαλούνται το καθήκον, απαιτούν αποδείξεις, αναζητούν μια παραγωγικότητα της στοργής. Επιβάλλονται νόρμες συνοδευόμενες από την απαίτηση της αυστηρής τήρησής τους, δεν

Η αναπόφευκτη ανθηρότητά σου – Γιώργος Μπλάνας  ιβ' Σε φοβάμαι! Πού να στηρίξω τη δύναμή σου; Αν μπορούσα να κοιτάξω το πρόσωπό σου όπως κοιτάζω την αναπόφευκτη παρουσία ενός βουνού: γαλήνιος, παραδομένος σ' ό,τι σώζει το βλέμμα μου απ' την πείνα των αποστάσεων, θα μπορούσα να φοβηθώ το θάνατο, θα μπορούσα να πονέσω: βέβαιος για το πάθος ζωής που με κοιτάζει τώρα γλείφοντας τ' αρπακτικά του χείλη. ~~~ Επιλογή από την ποιητική συλλογή 'Η αναπόφευκτη ανθηρότητά σου'- Γιώργος Μπλάνας

Χαντάκι - Οράσιο Καστίγιο Ανάσανα για τελευταία φορά το άρωμα των ευκαλύπτων και πέρασα κάτω από την αψίδα όπου ήταν γραμμένο:    Εδώ τελειώνει ο κόσμος. Πού βρισκόμαστε; - ρώτησε το παιδί που ακόμα δεν    είχε γεννηθεί. Πουθενά - απάντησε ο άντρας που είχε ήδη    πεθάνει. Και δείχνοντας στη μέση του κάμπου ένα απέραντο    χαντάκι συμπλήρωσε; Όλοι θα βγουν από αυτό το ίδιο μέρος. Πού βρισκόμαστε; - ρώτησε ο άντρας κρύβοντας τα μάτια    στην τσέπη του σακακιού. Πουθενά - απάντησε η γυναίκα διπλώνοντας    την κόμη της σαν ένα μαντίλι. Εκείνη τη στιγμή ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση κι αισθάνθηκα για πρώτη φορά τη μυρωδιά τού τίποτα. Κι αυτή η μυρωδιά μας σφυροκόπησε στη διάρκεια    της υπόλοιπης μέρας, και την επόμενη μέρα, και όλες όσες ακολούθησαν ως το τέλος των ημερών μας. Πού βρισκόμαστε; - ρώτησε ο γιος χορδίζοντας    τα συρματοπλέγματα. Πουθενά - απάντησε ο πατέρας περνώντας ένα σφουγγάρι    πάνω από τα δέντρα. Αλλά οι βετεράνοι, ανάβοντας φωτιές, βάλθηκαν

Η ευλογία της έλλειψης - Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου · ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω · όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες. Ό,τι μου λείπει με διδάσκει · ό,τι μου ‘χει απομείνει μ’ αποπροσανατολίζει γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω. Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή · μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου. Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο– στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω.

Φλογισμένη σελήνη - Μέμπο Τζιαρντινέλι "Ο άνθρωπος φτάνει στο φθινόπωρο σαν γη ακατοίκητη για να πεθάνει είναι πολύ νωρίς για ν' αγαπήσει είναι πια πολύ αργά"  Αλέδο Λουίς Μελόνι Coplas de barro [...]    Έπρεπε να λυπάται; Ναι, έπρεπε, για όσα είχα χάσει. Ήταν πολλά. Είχε υποθηκεύσει τη ζωή του και τα χρέη πληρώνονται. Το έμαθε από τότε που άρχισε να σπουδάζει Νομική στο Παρίσι. Αχ, το Παρίσι, τι όμορφη, λαμπερή πόλη με τον ντροπαλό Σηκουάνα που κυλά νωθρός, οι όχθες του με τα αγκυροβολημένα πλοιάρια και τους σοφούς ψαράδες με την πίπα στο στόμα. Ανάπτυξη, εξελιγμένος καπιταλισμός, οικολογία, καθαριότητα. Κι εκείνη η  απέραντη ψύχρα των ανθρώπων. Αχ, το Παρίσι, με τους τρούλους του και με τις κεραμωτές στέγες να γεμίζουν με συναισθήματα τις ταχυδρομικές κάρτες. Παρίσι! Πόσο διαφορετικό από τούτη την ισόπεδη πόλη που την έβλεπε τώρα από τον όγδοο όροφο του ξενοδοχείου "Γουαρανί". Τούτη η υπανάπτυκτη, η βρόμικη πόλη, έχει σαν καύχημά τη

 Θα 'ρθει καιρός - Κατερίνα Γώγου Θά ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα. Να το θυμάσαι Μαρία. Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη; Μη βλέπεις εμένα, μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα. Άκου, θα ‘ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς, δε θα βγαίνουν στην τύχη. Δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές με γερμένους απ’ έξω και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θα ‘μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. Οι άνθρωποι, σκέψου, θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες, να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές, απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός, για το μάθημα της Ιστορίας. Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα, δύσκολοι καιροί και θά ‘ρθουνε κι άλλοι, δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά, τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω, κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ’ όλα αυτά Μαρία..